In de vorige blog schreef ik over hoe we op 5 juni 2021 Falmouth binnengesleept werden met een motor die niet meer wilde starten.
Formaliteiten
Engeland was in juni 2021 als gevolg van de corona perikelen eigenlijk op slot. Maar omdat we een noodsituatie hadden met een kapotte motor, durfden we Falmouth wel binnen te varen.De laatste uren voordat we aanlegden hoorden we over de marifoon steeds strenge oproepen. Als we vanuit het buitenland England binnen wilden varen, moesten we op straffe van een boete van 10.000 pound de Yacht Service Line bellen. Toen we deze Yacht Service Lane vertelden van de kapotte motor en de perfecte quarantaine van 11 dagen, kregen we gelijk toestemming om door te varen naar Falmouth.
Met dat we binnengesleept door een soort van Wegenwacht te Water waren was het ook donker geworden. Kortom tijd om eindelijk weer bier open te trekken en de laatste zakken chips soldaat te maken.
De Coast Gard doorzoekt onze boot
De volgende dag was het prachtig weer waardoor we volop konden genieten van de mooie omgeving, de binnenstad van Falmouth en vooral van heerlijk eten en drinken. Na een tweede rustige nacht in de marina kwam op maandag 7 juni de man die ons naar binnen gesleept had vroeg ’s ochtends vroeg al gelijk met de nieuwe startaccu en nieuwe bedrading. Binnen een uur was alles vervangen en gerepareerd. De motor liep weer weer als een zonnetje.
Die maandag kregen we ook bezoek van de Engelse Coast Gard. Deze kwamen in een enorm schip aanzetten bij de marina en opeens kregen we bezoek van 5 man in uniform. Drie mensen gingen gelijk de boot van binnen onderzoeken, vermoedelijk vooral om te kijken of we geen drugs of vluchtelingen hadden meegenomen. Twee man hebben een uur lang gegevens genoteerd.
Gelukkig hebben mensen van de Engelse Coast Gard geen behoefte om problemen te maken, maar vooral om problemen op te lossen. Na al het onderzoek werden we vriendelijk “juridisch welkom” gewenst in Engeland en kregen we toestemming om overal in Engeland aan land te gaan.
Weer op weg
Nadat we met een ferme handdruk afscheid namen van de mensen van de Coast Gard was het tijd om weer te gaan varen.
Onze planning was om maandag middag te vertrekken en vrijdag of zaterdag aan te komen in IJmuiden. Sietse en David moesten de week daarop namelijk gelijk alweer aan het werk. Heel veel tijd hadden we dus niet om van de Engelse Zuidkust te genieten. Maar bij het vertrek uit Falmouth scheen het zonnetje en was de wind prima. Het plan was om gelijk 150 Nm door te varen naar Cowes.
Ijsje eten in Weymouth
Gelukkig (of helaas) ging de reis zo voorspoedig dat we spoedig inzagen dat we woensdagochtend nog in het donker zouden aankomen zouden aankomen in Cowes. Daarom hebben we snel een tussenstop ingepland door even aan te leggen in Weymouth. De oude binnenhaven van Weymouth is Engelser dan Engels en prima geschikt voor een heerlijke fish and chips en een ijsje.
Met dat het donker werd zijn we vervolgens weer uitgevaren. Wel moesten we voor ons vertrek ons nog even melden bij de havenmeester. Deze vertelde ons dat we op dat moment de eerste buitenlandse boot waren die aanlegde (en mocht aanleggen) in Weymouth!
Even aanleggen in Cowes
De volgende ochtend kwamen we net na zonsopgang langs de Needles en een uurtje later lagen we al comfortabel in de Shepards Warf Marina in Cowes.
De havenmeester gaf aan dat zij eigenlijk geen plek had voor ons, maar dat we wel tot 15:00 mochten blijven liggen in haar marina. Dat gaf ons meer dan genoeg tijd om weer even heerlijk te douchen en het stadje te bekijken. Als galgenmaaltijd konden we aan de haven nog even heerlijk lunchen met een heerlijke pie en een biertje. Rond 15:00 u waren we weer terug op de boot en konden we de landvasten weer losgooien voor de laatste oversteek richting IJmuiden.
Het laatste stukje Engeland.
Met het verlaten van de Solent, veranderde het weer opnieuw. Van heerlijk zonnig werd het langs de Engelse Zuid Oost kust opeens tamelijk mistig en mistroostig. De energiecentrale van Dungerness konden we nog net zien, maar verder richting Dover trok de mist helemaal dicht.
Van de haven van Dover hebben we ook niets gezien. Wel zagen we met behulp van de radar en AIS veel boten om ons heen varen en ook de misthoorns van de vele veerboten konden we overal horen. Zeilen werd zo een soort computerspel, waarbij het scherm van de plotter vertelt hoe de onzichtbare buitenwereld er uitziet.
De laatste oversteek naar Nederland
Vanaf Dover is de Noordzee een enorme puzzel geworden van shipping lanes die alle kanten opgaan en elkaar kruizen op hele grote virtuele kruispunten. Varen op de Noordzee heeft daardoor niets meer te maken met ontspannen zeilen richting “de overkant”. Het was steeds scherp opletten waarbij we zo veel mogelijk parallel naast een shipping lane voeren. Vervolgens was het zaak om op het juist moment een shipping lane haaks oversteken en dan de vele vrachtboten goed in de gaten te houden.
De laatst 10-tallen mijlen voor Rotterdam kwamen er nog twee extra complicaties bij: de grote windmolenparken en velden vol met voor anker liggende vrachtboten. En dit allemaal in het donker en bij een dichte mist. Alleen via de radar en AIS wisten we waar de shipping lanes waren om veilig tussen de geankerde boten en windmolens door te varen..
Langs de Nederlandse kust
Maar aan al dat gestaar naar een beeldscherm kwam vlak voor Rotterdam een eind. De zon kwam op en de mist werd een stukje minder dicht. Vlak voor de Maasvlakte werden de in- en uitvarende boten gelukkig opeens ook weer zichtbaar. De ondersteuning door het verkeersbegeleidingssysteem van Sector Maasmond geeft dan opeens rust en ontspanning. In plat Rotterdams kregen we op VHF 3 keurig te horen wanneer we de haveningang veilig konden oversteken. Daarna was het nog een klein dagje doorvaren richting IJmuiden. Maar om 19:00u lagen we vast aan de wal in de marina van IJmuiden.
De rondreis over de Atlantische Ocean was ten einde. Maandag 2 juli 2018 hadden we Nederland verlaten vanaf deze marina en vrijdag 11 juni 2021 waren we terug.
Varen in Nederland
In IJmuiden aangekomen stond er een ontvangstteam klaar van de Haarlemse vrienden van Sietse. Wellicht niet helemaal volgens de coronaregels hadden we een een klein feestje in de kuip.
Diep in de nacht ontdekten Sietse en David dat er wat noodvuurwerk “over de datum” was. Maar omdat weggooien zonde is, werd met dit noodvuurwerk gelijk maar even een vreugdvuurtje gemaakt. De volgende dag moesten we de boot stevig schoongemaakt. Mijn vrouw Jessica en mijn dochter Ieke zouden komen en voor die tijd moest de boot van een “man cave” weer veranderen in een nette boot.
Daar waar we tijdens de reis van de Azoren naar Nederland veel mist en kou hebben gehad, was het weer in Nederland opeens fantastisch. Jessica en ik hebben daar ruim van geprofiteerd door nog heerlijk een weekje rond te varen op de Wadden. Zeilen in Nederland bleek ook nog steeds geweldig leuk te zijn.
Maar ook aan dat mooie weekje kwam een eind en zaterdagavond 19 juni legden we de boot weer op z’n vertrouwde plek aan de Pekelharinghaven in Medemblik.
Mijn droomreis was nu helemaal afgerond.