In mijn vorige blog heb ik in de overtreffende trap gesproken over het eilandje Porto Santo. En terecht, het was er prachtig. Ik was er een beetje bang voor dat Porto Santo niet meer overtroffen kon worden door Madeira of de Canarische eilanden. Ik ben daar echter toch een beetje over gaan twijfelen. Ik heb twee weken in Funchal gelegen en ik heb er elke dag genoten!
Aankomst in Funchal
25 September ben ik van Porto Santo naar Funchal gezeild. Een overtocht van 40 mijl in mijn eentje met wisselend weer maar wel met een rustig bakstag windje. De boot zeilt dan comfortabel zodat je rustig een boekje kunt lezen of lekker om je heen kunt kijken.
Guido van de Morgaine lag al in de oude haven van Funchal en hij had gelukkig een ligplaats voor mij kunnen reserveren. Ik had eerder al begrepen dat het niet zo makkelijk is om een ligplaats te krijgen in de oude haven van Funchal, dus toen Guido dat toch bleek kunnen regelen, heb ik mijn voornemen om eerst naar Quinto do Lorde te gaan maar laten varen.
Funchal bleek echt veel leuker te zijn. De oude haven is het middelpunt van het bruisende centrum van Funchal.
Heel iets anders dan de rust van Porto Santo, maar het was toch heerlijk om elke ochtend even over de boulevard naar een goede bakker te kunnen lopen voor een vers broodje en om een ruime keuze te hebben aan restaurants, leuke barretjes en supermarkten.
De sfeer in de haven was heerlijk. Je kletst regelmatig wat met vertrekkers van alle landen. Maar ook de lokale vissers en schippers van de toeristenboten wilden altijd wel hun verhaaltje kwijt. Zelfs de agenten van de lokale militaire politie waren gewoon heel vriendelijk en toegankelijk.
Bij aankomst op 25 september bleek ik wel dubbel met de Morgaine aan de kade te liggen. Gestapeld liggen met de Morgaine was wel gezellig maar niet heel erg comfortabel. Dit omdat bij eb de vaste kademuur opeens twee meter hoger lag dan de boot. Je kon dan alleen met een wankel laddertje vanuit de Morgaine de twee meter naar de kade opklimmen. Gelukkig kon ik de tweede dag verkassen naar een ligplaats aan een drijvende stijger. Deze drijfsteiger stijgt en daalt – samen met de Atropos – met de vloed en eb mee. Je hebt zo geen last meer van lastige klauterpartijen om op de wal te komen.
Wandelen
De volgende dagen hebben we vooral rond en op de Pico Ruivo van 1800m gelopen. Eigenlijk zijn dit bergen zoals je die alleen in je dromen ziet: het zijn bergen met onmetelijk diepe afgronden en oneindig hoge en steile pieken.
Madeira staat misschien bekend als en beetje oubollig bloemeneiland, maar dat bleek toch een verkeerde inschatting. Jessica en ik houden enorm van bergwandelen en we bleken op Madeira in een van de meest woeste berggebieden te zijn aangekomen die we ooit bezocht hebben.
De eerste wandeldag hebben we de Oostkant van het eiland bezocht.
Je loopt dan over smalle graatjes met links en rechts van ons hele steile kliffen die honderd meter lager in een woeste oceaan eindigden. Dat was overdonderend. Alhoewel we beiden geen hoogtevrees hebben en behoorlijk “trittsicher” kunnen lopen, waren we opeen wel blij met kleine hekwerkjes links en rechts van het pand.
De wandelpaden waren kunstig in dit berggebied aangelegd. Soms vlak, maar meestal heel stijl. En als een pad soms niet meer mogelijk was, dan was er simpel een tunnel gegraven van 100-200m, die dwars door een bergketen heen ging.
Uiteraard hebben we ook nog een wandeling gedaan langs de lokale waterpaden, de zgn. lavada’s. Op zich is dat wel leuk en de watervallen die we zagen waren prachtig, maar de paden lopen wel heel vlak waardoor we de “spanning” van het bergwandelen wel wat misten.
Alhoewel we in oktober in Madeira rondliepen, bleek de kwalificatie van het eiland als bloemeneiland ook nog steeds terecht te zijn. Op 500-1000m hoogte stonden de tuinplanten waar ik in een Nederlands tuincentrum veel geld voor betaal nog vrolijk in het wild in bloei
Avontuur
Op Porto Santo hadden we al gehoord dat de bemanning van de Lola hun schroef verloren waren tussen Portugal en Madeira. Zonder een schroef was het lastig aanleggen in een drukke haven waardoor de Lola door een reddingsboot naar binnengesleept moest worden. Alhoewel we de bemanning van de Lola nog nooit ontmoet hadden, hadden we al wel per mail contact gehad en hadden we afgesproken dat Jessica vanuit Nederland een vervangende schroef zou meenemen voor de Lola. Deze schroef kon gelijk nadat we in Madeira aankwamen door een professionele duiker gemonteerd worden. Daarna bleek dat volgens de lokale havenautoriteiten alsnog heel veel “fus” maakten en onmogelijke bureaucratische voorwaarden stelden om de Lola weer vaarklaar te verklaren. Ik weet niet hoe de Lola dit Kafka traject met de havenautoriteiten precies heeft opgelost, maar ik geloof dat ik ’s nachts gewoon zou zijn weggevaren. Vooral omdat de lokale havenpolitie en de mensen van de marina elke avond stipt om 19:30 naar huis ging.
Overtocht met huricane dreiging
Inmiddels was 4 oktober mijn roeimaat Anne ook aangekomen op Madeira. De eerste dag hebben we hem meteen meegenomen naar de hoogste pieken van Madeira. Dit bleek zoveel adrenaline op te leveren dat hij geen last meer heeft gehad van vermoeidheid of jetlag.
Na Jessica weer naar het vliegtuig te hebben gebracht en na de boot schoonmaakt en bevoorraad te hebben, waren Anne en ik klaar voor de volgende meerdaagse tocht.
De oversteek van Madeira naar Graciosa op de Canarische eilanden stond op het programma. Met de bemanning van de Nederlandse zeilboot Eaumega hebben we samen vaak naar alle beschikbare weerkaartjes gekeken.
Dit vooral omdat er rond de dagen van de overtocht een hurricane met de naam “Leslie” op de loer lag. Een aantal voorspellingen gaven aan dat die over Madeira zou trekken. Na overleg met weerman Henk Huizinga besloten Anne en ik voor komst van de hurricane uit te vertrekken richting Graciosa. Op de weerkaarten en gribfiles leek dit een goede en veilige optie. Op deze kaartjes waren geen fronten of grote windversnellingen te zien op de geplande route. Een aantal dagen wachten leek – in verband met de dreiging van Leslie – zelfs een minder goed alternatief. Onze keuze bleek gelukkig een goede beslissing te zijn. We hebben heerlijk gezeild en soms moest bij gebrek aan wind de motor even aan. Zonder veel problemen hebben we de 270 mijl van de overtocht in 2,5 dag gevaren
Helaas bleek bij aankomst op Graciosa dat de lokale jachthaven van eiland vol was.
In mijn volgende blog wordt duidelijk waarom we achteraf blij waren dat dat de jachthaven vol was, waardoor we naar een geweldige ankerbaai moesten uitwijken op Graciosa.
Volgende blog: 9. De Canarische eilanden (Gracioza, Lanzerote, Gran Canaria)